می‌‌خواهم درباره هنر اسلامی بحث کنم. دغدغه‌ای بوده است که سال‌ها حقیر با آن در‌گیر بوده‌ام و فکر می‌کنم شما هم به طرق دیگر با آن درگیر بوده و هستید. پس از یک سری کنکاش‌ها و بررسی‌ها به پاسخی نسبی رسیدم. این پاسخ نسبی را در یک ساحت ارائه‌ی علمی، اسم‌ش را "طرح مسئله" گذاشته‌ام. یعنی یک نظریه‌ی کامل یا یک بیان تئوریک کامل نیست. یک مسئله را مطرح می ‌کنم. یعنی مواجه‌تان با صحبت‌های حقیر طرح یک مسئله باشد.

مسئله‌ای که دغدغه‌‌ای در دوران دانش‌جویی در رشته‌های هنری و بعد از آن است، این است که اگر ما تقسیم هنر به هنرهای کاربردی و هنرهای زیبا را بپذیریم، تکلیف هنر کاربردی و هنرمندی که آن اثر را خلق می‌کند مشخص است؛ هدف‌ش این است که تاثیری که کارفرما خواسته یا آرمان خود هنرمند است یا ایده یا پیامی که می‌خواهد، منتقل کند. اما آثاری که در حیطه‌ی "هنرهای زیبا" هستند و عنوان "هنر برای هنر" بر آن‌ها اطلاق می شود، رفتارشان با انسان‌ها هنوز جای سوال دارد. در این دسته، شاید دغدغه هنرمند تاثیرگذاری بر مخاطب نباشد، اما چه دغدغه‌ی هنرمند باشد چه نباشد، به صورت مستقیم  بر رفتار وی تاثیر می‌گذارد و این مسئولیتی را در شما ایجاد می‌کند. 

اگر حوصله خواندن ندارید، گفتار را بشنوید:

دریافت

علت این‌که کلمه‌ی "هنر برای هنر" را انتخاب نکردم و "هنرِ صرفا هنر" را جای‌گزین کردم این است که حداقل هنر برای هنر حداقل درد هنر می‌خورد! یعنی اثری است که اگر پیام و کاربردی نداشته باشد، حداقل در پیش‌برد تاریخ هنر موثر است. اما در این بحث از "هنر برای هنر" یک گام پایین‌تر آمدیم. "هنرِ صرفا هنر" حتی به پیش‌برد تاریخ هنر هم کمک نخواهد کرد. آثاری که هنرمند برای دل خودش خلق کرده است، یا کپی دست چندمی است از سی سال گذشته‌ی هنر غرب یا شرق. کسانی که قائل‌ند هنر برای هنر ارزشی ندارد، "هنرِ صرفا هنر" دیگر واقعا هیچ ارزشی ندارد، چون به درد خود هنر هم نمی‌خورد.